Over mij
Ik eet mijn peren graag zo hard als appels en mijn brood bevroren.
Ik word buitenproportioneel blij van de geur van nieuwe sokken en zenuwachtig van de geur van haarlak. Dit eerste komt, omdat ik vroeger als kleine meid vaak een nieuwe maillot kreeg voor speciale leuke gelegenheden (zoals een verjaardag of kerst). Dat tweede trekje is een gevolg van het spuiten van haarlak in mijn haren vlak voor een schaatswedstrijd. De zenuwen voor een wedstrijd zijn forever gelinkt aan de geur van haarlak, net zoals dat de geur van nieuwe maillots en sokken gelinkt is aan blijdschap en geluk. Haha!
Vroeger dacht ik dat als ik met mijn hoofd bij mijn voeteneinde ging slapen, dat ik dan naar gisteren zou gaan in plaats van naar morgen.
Als er zoiets bestaat als "verliefd zijn op een stad", dan ben ik dat... en wel op Utrecht!
Deze en tal van andere anekdotes over mezelf zullen een aardig beeld schetsen van wie ik ben.
Mijn naam is Cherreny, maar iedereen noemt me Cher. Ik ben gelukkig getrouwd met mijn lieve man Jim en samen hebben we een zoontje van ruim 6 jaar. Hij is geboren op mijn 29e verjaardag. Voor altijd dubbel feest dus op onze geboortedag!
Vroeger heb ik Verpleegkunde gestudeerd. In die hoedanigheid heb ik een aantal jaren in de zorg gewerkt. Op den duur maakte ik de overstap naar het hoger onderwijs (Saxion). Naast afscheidsfotograaf mag ik mezelf dan ook drie dagen per week 'studiecoach' noemen. Dit doe ik al heel wat jaren met veel passie en plezier.
Mijn passie voor afscheidsfotografie
Toen ik 13 jaar oud was...
...verloor ik mijn geliefde oma, op slechts 59 jarige leeftijd, aan longkanker. Een heftige gebeurtenis die mij voor altijd zal bijblijven. Mijn moeder maakte destijds een rouwalbum. Ze maakte echt overal foto's van. Van de bloemen en de kist, de aula en ook van mijn mooie oma (haar moeder) zelf. Toen (ruim 20 jaar geleden) werd dit wel eens 'raar' gevonden, maar achteraf zijn de beelden extreem waardevol gebleken. De foto's van mijn oma, opgebaard in haar kist, heb ik sindsdien slechts tweemaal bekeken. Dit is voor mij voor nu genoeg. De wetenschap dat deze beelden er zijn en dat ik er op elk gegeven moment weer naar kán en mág kijken, is een enorme geruststelling. Het geeft mij rust. En deze rust heb ik hard nodig gehad in mijn rouwproces als jonge meid.
Het noodlot sloeg weer toe op kerstavond in 2024
Helaas stierf mijn eigen geliefde moeder op kerstavond in 2024. Nu was ik, samen met mijn broers, zelf aan zet om alles te regelen en organiseren. Het was een intense ervaring. Ik heb de weken voorafgaand aan haar overlijden regelmatig foto's gemaakt. Na haar overlijden heb ik mijn schoonvader (ook ervaren in de media) bereid gevonden om de uitvaart vast te leggen. Deze beelden zijn mij intens dierbaar. De gehele uitvaart is als een roes aan mij voorbij gegaan. Ik was me ontzettend bewust van het feit dat dit het allerlaatste was... De laatste keer dat ik haar kist zou zien, beschilderd door alle handjes van haar kleinkinderen. De laatste keer dat we zo openlijk en gezamenlijk stil zouden staan bij haar leven. De beelden hebben me achteraf dan ook een inkijkje gegeven in het verdriet van de aanwezige dierbaren en de steun die zij uitstralen naar elkaar en naar ons als directe nabestaanden. Steun die ik zeker wel heb gevoeld, maar niet bewust heb meegemaakt die dag. De foto's laten daarnaast zien hoe de uitvaart was. Hoe mijn moeder door ons werd binnengedragen terwijl de genodigden stonden. Alle gezichtsuitdrukkingen. De sprekers en de reacties op de gesproken woorden. De vele tranen, maar ook af en toe een lach. De steunende handen op schouders en de warme knuffels. Een waar aandenken en een steun in mijn vroege prille rouwproces. Ik merk dat ik de eerste weken na haar overlijden en de uitvaart verdoofd raakte. Ik voelde in mijn lichaam dat ik veel emoties had, maar ze kwamen er niet uit. Ik probeerde van alles. Het enige dat mij nu helpt is het bekijken van de laatste beelden in leven, het stilleven en van de uitvaart. Ook helpt het me om muziek te luisteren en regelmatig te schrijven. Al mijn gedachten op papier. Zonder een doel... Gewoon schrijven.
Ik hoop dat mijn verhaal jou wat steun kan bieden en misschien zelfs kan inspireren tot het (al dan niet zelf) creëren van een rouwalbum.